Анна КОСТЕНКО
Мысли
Слышал ты, говорят, материальна
Мысль, рожденная нашим сознаньем,
Представляешь, какая каша
Постоянно над Миром нашим?
И не просто висит, а довлеет
И влиянье свое имеет
На процессы всего Мирозданья.
Представляешь пространство из мыслей,
Самых разных – глупых и низких,
И пустых, и совсем бесполезных,
Не нашедших своих воплощений,
Мыслей страхов и вечных сомнений…
Все они не летят, не кружатся в легком вальсе,
А плотно ложатся.
И закрыт небосвод серой массой,
Заслоняя путь мыслям прекрасным,
Взмыть высоко и там искриться,
Чтобы в сердце теплом разлиться.
Так и хочется крикнуть: «Люди!
Перестаньте же думать грубо.
Начинайте мыслить прекрасно
И поверьте, сей труд не напрасный, –
К вам вернется теплом и счастьем
Мысль, рожденная добрым порывом,
Мысль, которой вы дали крылья,
Вверх взмывая, вдруг станет сильной,
Словно птица, своими крылами
Заслонит от любых напастей,
А отсутствие их и есть то,
что мы называем счастьем».
Мысль об этом пришла не случайно.
Знаешь, это вовсе не тайна:
Обо мне твои мысли красивые,
Покорив просторы синие,
Пролетев расстояния длинные,
К душе моей прикоснулись.
Веришь, это возможно, реально –
Так случается, мысль материальна,
Бестелесная кружит, кружит.
Невозможного нет у Бога,
Если кто-то кому-то нужен.
ЦХУЫРБАТЫ СЕРГЕЙ
Ирыстон
Куы дæ мысон дардæй, мыййаг,
Куы мæлон, дæ уындмæ бæлгæйæ,
Кæмæндæр куы фæуон дзырддаг,
Дæ кой мын куы кæной кæугæйæ,
Уæддæр-иу мæ ма аппар ды, –
Дæ сæфтдзаг хъæбул дæн Ирыстон.
Æнцой мын нæ уыдзæн мæрдты,
Уæлæуыл куыд нæ ис дæ хистæн.
Кæйдæртау нæ уыдтæн фыдуаг,
Нæ цыдтæн искæй фæзмгæйæ.
Ныр дугæн ызнаг у рæстаг,
Ныр рæстæг ызмæст у дымгæйау.
Фыдбонтæ æз бавзæрстон фаг, –
Хæрзиуæг куы нæ сты лæгъстæтæ.
Æдзухдæр мæ зæрдæйы дзаг
Фæхастон фыдбонтæ хъæрзгæйæ.
Фæкæнын дæм алы хатт тагъд –
Ыскæсон нæ урсрихи хæхтæм.
Тæхуды, мæ хъысмæты таг
Куы ʼрхауид сæ риуыл дыдæгътæй!..
Цæуын та
«Дæ цард дæм кæм худа, дæ бæстæ дæр – уым», –
Уый чи дзырдта, фестад-иу ʼнæуынон махæн.
Цыфæнды бæстæтæй хуыздæр уыд нæ къуым,
Йæ сæры бæсты-иу сыгъдыстæм цырагъау.
Ныртæккæ нæ фæндаг гуыргъахъ у æгæр.
Мæ царды «хос» фестад æрвылбоны тухæн.
Кæдæм ма фæхæсса мæгуыр лæг йæ сæр,
Кæм нал кæндзæн цымæ ирон лæг хъуырдухæн?
Цæуын та æз Ирæй, кæдæмдæр цæуын,
Иры дзыхъхъæй хоны мæн фæндаг æбæлвырд,
«Ирыстонæй цæуын куыд зын у, куыд зын!» –
Уый загъта Æрнигон, кæдæмдæр куы фæцыд.
Цæуын та куыстагур. Кæм уыдзæни куыст?
Кæм рафт-бафт кæндзынæн æнæ хион адæм?
Кæд, чи зоны, искуы æрбауон зынгхуыст,
Мæ мард мын æрласой Ирыстонмæ дардæй.
Цы нæ вæййы царды? Куы фæтыхсай, уæд
Мæ азым мæрдты дæр цæудзæни мæ разæй, –
Кæмæн у æнцон та хъæбулы мæлæт?
Кæй зæрдæ уромы хъæбулы дзыназын?..